โรคขี้เรื้อนขุมขนในสุนัข (Canine Demodicosis)

สาเหตุ

เกิดจากตัวไรที่อยู่ตามรูขุมขนในสุนัข มีชื่อเรียกว่า Demodectic mite หรือ ( D. canis)

สายพันธุ์ที่พบบ่อยและปัจจัยโน้มนำ

ในลูกสุนัขอายุตั้งแต่ 3-18 เดือน หรือในสุนัขที่โตเต็มวัย โดยเฉพาะสุนัขพันธุ์ขนาดกลางและขนาดใหญ่ที่เป็นพันธุ์แท้ เช่น เชาเชา ไซบีเรียน ฮัสกี้ ชิสุ แต่ในสุนัขที่มีอายุมากพบว่าสาเหตุมักร่วมกับการมีความบกพร่องของระบบภูมิการคุ้มกันในร่างกาย หรือในรายที่มีภาวะการป่วยเรื้อรัง เช่น เบาหวาน โรคความผิดปกติต่อมหมวกไต หรือมะเร็ง จะทำให้เกิดภาวะการติดเชื้อแบคทีเรียในร่างกาย โดยบางครั้งเป็นหย่อมๆ อักเสบตามผิวหนัง หากเป็นมากจะแพร่กระจายไปทั่วตัว

การติดต่อ

ไม่ติดต่อโดยการสัมผัส แต่ถ้าสุนัขตัวนั้นมีภาวะของภูมิคุ้มกันต่ำจะทำให้มีโอกาสติดต่อง่ายขึ้น พบว่ามีการถ่ายทอดทางกรรมพันธุ์ระหว่างสายเลือด จึงไม่แนะนำในการทำพันธุ์

อาการและความรุนแรงของโรค

ไม่แน่นอน บางตัวกระจายทั่วตัว บางตัวกระจายเฉพาะที่ เช่น รอบตา ที่หน้า อุ้งเท้า โดยจะพบการอักเสบที่รุนแรง ขนร่วง มีคราบสะเก็ดหนองแห้งหรือเปียกเกรอะกรัง และเกิดภาวะผิวหนังอักเสบรุนแรง

การตรวจวินิจฉัยโรค

สัตวแพทย์ต้องทำการขูดบริเวณที่ขนร่วงและตรวจด้วยกล้องจุลทรรศน์ จะพบตัว Demodec มีรูปร่างคล้ายหัวไชเท้าจำนวนมากใน slide

การรักษาโรค

โดยทั่วไปนิยมการฉีดยาฆ่าตัวไรโดยการฉีดเข้าใต้ผิวหนัง อาทิตย์ละ 1 ครั้ง ติดต่อกันนาน 8 ครั้ง
หากไม่ดีขึ้นนิยมที่จะเปลี่ยนเป็นยากินในรูปยาน้ำทุกวันติดต่อกันนาน 2 เดือน หรือจนกว่าจะตรวจไม่พบตัวขี้เรื้อนที่ผิวหนังแล้ว
การใช้ยาฆ่าตัวไร ชโลมตามผิวหนังหลังการอาบน้ำด้วยแชมพูยา โดยอาบอาทิตย์ละ 1 ครั้ง
บางตัวที่เป็นมาก อาจมีความจำเป็นที่จะต้องให้ยาปฎิชีวนะ ยาบำรุงผิวหนังเพื่อช่วยลดการอักเสบ ร่วมด้วยยาลดคัน ห้ามใช้ยาในกลุ่มสเตียร์รอยด์ ไม่ว่าในกรณีใดๆ

การพยากรณ์โรค

พบว่าในสุนัขที่มีอายุน้อยมีโอกาสหายขาดง่ายกว่าในสุนัขที่อายุมาก มักพบการกลับมาเป็นใหม่ได้หากร่างกายไม่สมบูรณ์ จึงมีความจำเป็นที่เจ้าของสุนัขควรจะต้องเอาใจใส่ดูแลเป็นกรณีพิเศษก่อนที่จะลุกลามไปทั่วตัว